مجتبی شریعتی - عضو هیات علمی و استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران

ایران از دیر باز در سیاست خاورمیانه ای آلمان از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است. مساله انرژی، نیازمندی های صنعتی، موقعیت ژئوپلیتیک، فرهنگ و پیشینه تاریخی ایران، مهم ترین مولفه هایی هستند که به این تعامل دو جانبه اهمیت بالایی داده است. تا قبل از انقلاب اسلامی ایران و خصوصا قبل از مطرح شدن پرونده هسته ای ایران در سال 2006 روابط میان آلمان و ایران، با وجود فراز و فرودهایی که داشته، اما در سطح رضایت بخشی بوده است. اما به نظر می رسد که، از این زمان، روابط رو به رکود و سردی بوده است. در این مقاله در پی آنیم که با روش تحلیلی توصیفی و در چارچوب نظریه رئالیسم به این سوال پاسخ دهیم که، سطح روابط میان ایران و آلمان بعد از انقلاب اسلامی چگونه بوده است و مهم ترین ظرفیت ها و محدودیت های، ارتقاء وضعیت موجود کدام اند . پس از بررسی پیشینه روابط میان دو کشور، به این موضوع اشاره می شود که موقعیت مناسب ژئواکونومیک آلمان، نتوانسته است ضعف ژئوپلتیک این کشور را محو نماید و اینکه چگونه تعاملات آلمان با ایران در پرتو سیاست های اروپایی و فرآتلانتیکی دنبال شده است. در ادامه نیز پیشنهاداتی جهت ارتقاء سطح همکاری ها و تامین منافع دوجانبه ارائه خواهد شد. منافعی که ناشی از توانمندی های ایران در عرصه هایی چون امنیت انرژی، صلح و ثبات در منطقه آسیای جنوب غربی ومبارزه با تروریسم و در جهت بهبود وضعیت ژئوپلتیک آلمان می باشد.

ایران، آلمان، ژئوپلتیک، ژئواکونومیک