مقایسه ریزازدیادی لیموی مکزیکی (Citrus aurrantifolia) و لیموی ایرانی (Citrus latifolia) در شرایط درون شیشه ای: استقرار, پرآوری و طویل سازی

نظر به این که بیماری جاروک یکی از بیماری های مهم لیموترش است که باعث مرگ درختان در سالیان اخیر شده است و بهترین راه ممکن برای مبارزه با این بیماری, استفاده از پایه ها و ارقام مقاوم و سالم می باشد, لذا در این تحقیق تلاش شده است که پروتکل ریزازدیادی لیموی مکزیکی و ایرانی جهت تکثیر انبوه بدست آید. جهت استقرار, جوانه های انتهایی و جانبی شاخه های جوان پس از برش و ضدعفونی سطحی در محیط کشت پایه بدون هورمون MS قرار داده شده و پس از حدود 30-20 روز از رشد جوانه ها, سرشاخه های تولید شده جهت دستیابی به بهترین محیط کشت برای پرآوری, به محیط های کشت MS و DKW و تنظیم کننده رشد بنزیل آمینوپورین منتقل شدند. آزمایش ها, در قالب فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی انجام گردید. اطلاعات مربوط به تعداد شاخه های جدید, تعداد برگ و طول بلندترین شاخه در هر ریزنمونه, یک ماه پس از کشت جمع آوری گردید. جهت طویل سازی ریزشاخه ها برای انتقال به محیط ریشه زایی, آزمایش دیگری با استفاده از تنظیم کننده های رشد کاینتین و بنزیل آمینوپورین انجام شد و طول ریزشاخه های لیموی مکزکی و ایرانی قبل و بعد از انتقال نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که محیط کشت DKW و غلظت 2 میلی گرم در لیتر بنزیل آمینوپورین (BAP) در تمامی صفات اندازه گیری شده, بهترین محیط جهت پرآوری هر دو لیمو بود. نتایج آزمایش طویل سازی نسیز نشان داد که لیموی ایرانی افزایش طول بیشتری در مقایسه با مکزکی داشت و 0/5 میلی گرم در لیتر آمینوپورین (BAP) جهت افزایش طول هر دو گونه مناسب بود.