ارزیابی رفتار حرفه ای دانشجویان مامایی در عرصه های بالینی، حیطه های نیازمند به توجه بیشتر

مقدمه: دلیل کلیدی برای آموزش رفتارحرفه ای به ماماها، افزایش آگاهی آنان از ابعاد رفتار حرفه ای و افزایش حساسیت آنها در این زمینه است. تاثیرگذاری آموزش های ارائه شده بر شکل گیری رفتارهای حرفه ای دانشجویان یکی از موضوعات پر چالش و مشکل آفرین در آموزش است. یکی از وظایف مسئولین دانشکده های پرستاری و مامایی آگاهی از نحوه تاثیرگذاری عملکرد آموزشی آنها بر رفتارحرفه ای دانشجویان، خصوصا در عرصه های بالینی است، تا بینشی صحیح در این زمینه کسب شده و با کسب این آگاهی، برنامه ریزی صحیح در جهت ارتقای آن صورت گیرد. لذا پژوهشی با هدف ارزشیابی رفتار حرفه ای دانشجویان مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران در محیط های بالینی و شناسایی مواردی که نیازمند تلاش بیشتر برای بهبود این رفتار ها هستند انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر، از نوع توصیفی تحلیلی است که طی آن ابتدا ابزار ارزیابی رفتار حرفه ای دانشجویان مامایی با ذکر مصادیق در 6 حیطه: نوع دوستی، شرافت و درست کاری، عدالت، احترام، وظیفه شناسی و تعالی با همکاری اعضا هیئت علمی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران و پرسنل مامایی شاغل به کار در بیمارستان ها و محیط های بالینی دانشگاه و با توجه به راهنمای رفتار حرفه ای مامایی مصوب دانشگاه علوم پزشکی تهران تدوین شد، سپس میزان پایایی گویه های ابزار سنجیده شد و رفتارحرفه ای کلیه دانشجویان مامایی طی دو نیمسال تحصیلی در کلیه کارآموزی ها (کارورزی ها) در محیط های بالینی توسط اساتید بالینی دانشکده مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و مصادیقی از رفتار حرفه ای دانشجویان که طبق نظر اساتید بالینی در محیط بالین، کمتر مشاهده شده و یا مصادیق رفتار حرفه ای که دانشجویان کمتر رعایت کرده بودند، استخراج شده و ارتباط آن ها با مدت کارآموزی و نوع آن مشخص شد تا در برنامه ریزی آموزشی و ارتقا کیفیت آموزش مورد استفاده قرار گیرد. نتایج: تعداد کل فرم های ارزیابی تکمیل شده در هر دو نیمسال 284 فرم بود. تحلیل نتایج حاصل به طور کلی در رشته مامایی مشخص کرد که 5% از مصادیق رفتار حرفه ای کمتر مشاهده شده وبه دلیل این که برخورد کافی وجود نداشت قابل ارزیابی نبودند مانند از برنامه مراقبتی مددجو مطلع است و هنگام تعویض شیفت از انتقال مسئولیت مراقبت از مددجویان به فرد واجد صلاحیت اطمینان حاصل میکند. و یا در گزارش نویسی مامایی دقیق ، منظم و صادق است که با نوع کارآموزی ارتباط داشتند و نه مدت آن (P<0.05) و مواردی که دانشجویان کمتر رعایت کرده بودند( 25 %موارد) مانند: مسئولیت عملکرد خود ( از جمله خطا و قصور) را می پذیرد.(مثل خطا در دارو دهی) یا به باورهاوعقاید مددجویان ازهر قومیت، مذهب وفرهنگ درهرمرحله از مراقبت،احترام می گذارد نیز در اغلب موارد با مدت کارآموزی ارتباط نداشته است (P<0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد به منظور ارزیابی دقیق تر رفتار حرفه ای در بالین، مصادیق رفتار حرفه ای در هر کارآموزی بهتراست به صورت تخصصی مشخص شود. هم چنین تغییر برنامه آموزشی با تاکید بر آموزش بیشتر رفتارحرفه ای در حیطه هایی که کمتر توسط دانشجویان رعایت شده و نیز تغییر روش آموزش به روش های تعاملی که دانشجویان را بیشتر درگیر یادگیری نماید، ضروری است.

Keywords:

ارزیابی , ارزیابی بالینی , رفتارحرفه ای در بالین , حیطه های رفتار حرفه ای