بررسی روش طراحی حسی در معماری و شهرسازی

امروزه با گذر از عصر اطلاعات به عصر مفهومی، شاهد تغییر نگرش مردم به عنوان مهم ترین موضوع طراحی معماری به سوی معنویات، کیفیت درکنار کمیت و معناگرایی در کنار تمام مزیت های کمی گرای پیشین می باشیم. این نگرش در طراحی معماری را طراحی حسی نام نهادیم و سعی در کشف و تبیین اصول این معماری نمودیم. در طول زمان و در تمام اعصار این مهم در طراحی ها لحاظ می شده اما نام های گوناگونی بسته به مقتضیات زمان ومکان بر آن نهاده شده است، در صورتیکه این معماری بی زمان و بی مکان است. این نوشته رویکردی کیفی دارد و در چارچوب نظریه برخاسته از داده ها تبیین شده است. روش جمع آوری اطلاعات آن از طرق میدانی (به شیوه مصاحبه شفاهی) و اسنادی (به شیوه مطالعات کتابخانه ای) بوده است. از دستاوردهای این پژوهش معرفی رویکرد طراحی حسی در معماری با ارایه راهکارهای مفهومی و کاربردی و روش طراحی مناسب رویکرد می باشد. همچنین عوامل موثر در نظام طراحی حسی در چهار بخش حواس انسانی، عوامل ماهوی، نیروهای بیرونی و توجه به سکانس های موثر دسته بندی و ارایه شدند.

Keywords:

احساس گرایی , پارادایم سازی معماری , رویکرد مفهومی , مبانی طراحی , معناگرایی