تاثیر هورمون پرایمینگ و اسموپرایمینپ بر بهبود شاخص های جوانه زنی دو گیاه با ارزش درمنه و گل مغربی

بذر اغلب گونه های دارویی به جهت سازگاری اکولوژیکی با شرایط محیطی جوانه زنی ناهماهنگ و ضعیفی دارند. تیمارهای مختلفی جهت حصول جوانه زنی مطلوب در این گیاهان پیشنهاد شده است. به منظور ارزیابی اثر تیمارهای مختلف بر جوانه زنی گیاه درمنه و گل مغربی، تیمارهای خراشدهی با اسید سولفوریک، اسموپرایمینگ با پلی اتیلن گلیکول، جیبرلین و اکسین(نفتالین استیک اسید) آزمایش شد. نتایج آزمایش نشان داد که در گیاه درمنه، تیمار جیبرلین طول ریشه چه و ساقه چه را افزایش داد و شاخص جوانه زنی در 100 پی پی ام اکسین بیشترین مقدار را داشت. بنیه بذر نیز اگرچه در سطوح 1000 و 1500 پی پی ام از هورمون جیبرلین و 100 پی پی ام از هورمون اکسین بهبود پیدا کرده بود ولی این افزایش بنیه معنی دار نبود. سرعت جوانه زنی با 24 ساعت پرایم کردن بذرها در پلی اتیلن گلیکول بهبود یافت. در گیاه گل مغربی، سطوح مختلف تیمار جیبرلین در خیلی از پارامترها باعث افزایش کیفیت جوانه زنی بذر گیاه گل مغربی شد. به طوری که کاربرد 100پی پی ام این هورمون شاخص جوانه زنی (GI) را افزایش داد، و کاربرد 1500 پی پی ام از آن بنیه را به طور معنی داری بهبود بخشید. طول ریشه چه و ساقه چه و طول گیاهچه نیز در این سطح از هورمون افزایش یافت و به طور کلی کاربرد 1500 پی پی ام جیبرلین نسبت به سایر تیمارها تاثیر مطلوب تری داشت.