تعیین زمان بهینه اکسیژن زدایی طی پلیمر شدن در محلول وینیل استات در حلال ایزوپروپیل الکل

به دلیل عامل بازدارندگی اکسیژن در حین واکنش پلیمرشدن وینیل استات، در بعضی موارد که مقدار اکسیژن حل شده در سیستم زیاد است، ماده پلیمری تا 8hپس از زمان واکنش نیز به دست نمی آید. در این حالت از گاز نیتروژن با خلوص بیش از 99درصد برای زدودن اکسیژن استفاده می گردد تا درصد اکسیژن به حدود صفر برسد. با توجه به آثار اکسیژن براین پلیمر، از گاز نیتروژن به عنوان عامل حذف کننده اکسیژن استفاده می شود. از آنجا که استفاده درست از گاز نیتروژن موجب تغییراتی درموازنه جرم سیستم به علت خروج حلال و مونومر در حین پلیمر شدن به دلیل شرایط دما فشار بخار مواد، خواص ترمودینامیکی محلول و استفاده از گاز نیتروژن به عنوان حذف کننده اکسیژن می گردد، به بررسی مقدار اکسیژن محلول در سیستم پلیمر شدن در شرایط مختلف پرداخته شد. نتایج حاکی از ان است که ورودنیتروژن به سیستم به سرعت اکسیژن را از سیستم خارج و افزایش دما نیز خود کمک زیادی به این امر می کند. در ادامه زمان لازم برای استفاده از گاز نیتروژن در سیستم پلیمر شدن به دست آمده است. پیش از ورود شروع کننده به سیستم ازدبی تقریبا زیاد نیتروژن برای اکسیژن زدایی 10L/min (مطابق با نتایج به دست آمده زمان 15min کافی است) تا رسیدن دمای سیستم به دمای حمام استفاده کرده و پس از افزودن شروع کننده ، سرعت نیتروژن در کمترین میزان خود 5L/min قرار داده شد.

Keywords:

بازدارنده , وینیل استات , سینتیک , اکسیژن سنج , پلیمرشدن