بررسی کنوانسیون های حاکم بر حمل و نقل هوایی با تاکید بر کنوانسیون مونترال

با اختراع هواپیما حقوق دانان توجه خود را به مسائل حقوق هوایی معطوف نمودند. حقوق دانان متقدم و هازلتین چون فوشیل در ابتدا خود را ملزم به ایجاد قواعد جدید حقوق بین الملل هوایی نمی دیدند و می خواستند اکثر مسائل مربوطه را با اصول و قواعد حقوق بین الملل عمومی موجود حل و فصل نمایند؛ ولی در اولین مرحلخ در نعاهده 1899 لاهه موادی اختصاص به هواناوها چیدا کرد و به موجب صدور اعلامیه خاصی، استفاده از گلوله هایی که از فراز آسمان و از بالن پرتاب شده و پس از برخورد به هدف منفجر می شدند را ممنوع اعلام نمودند؛ این اعلامیه عمر زیادی نداشت و در سال 1905 منسوخ شد، لیکن در کنفرانس 1907 لاهه مجددا به این مسائل پرداخته شد و در خصوص هوانواهای متخاصم و غیرمتخاصم (مواد 33 و 34 ) مسائلی را بیان نموده است. (ممنوعیت پرواز بر فراز قلمرو دشمن) یا نقاط مرزی یا در مجاورت منطقه عملیاتی. در سا 1910 پس از اینکه هواپیما به عنوان ابزار جنگی توسعه یافت و توانست برد اقیانوس اطلس (بین اروپا و آمریکا) را طی کند احساس همکاری ها بین دولت ها برای بکارگیری هواپیما در جهت مصالح لی و بین المللی آشکار شد، بدین سبب دولت فرانسه در ماه های مه و ژوئن آن سال از دولت ها جهت تشکیل کنفرانس بین المللی ناوبری هوایی در پاریس دعوت به عمل آورد، لیکن ملل اروپایی در کنفرانس هشتم خود نتوانستند به نتیجه ای برسند و طرح پیشنهادی تهیه شده توسط پل فوشیل و بارو بدون امضاء باقی ماند و در نهایت اجلاس به کار خود پایان داد با گذشت زمان و توسعه روزافزون صنعت هوانوردی، اصلاحاتی در کنوانسیون ورشو به وجود آمد و در نتیجه این کنوانسیون در سال 1955 در لاهه، در سال 1971 در گواتمالا و در سال 1975 در مونترال اصلاح گردید؛ اما باز هم با تغییر وضعیت اقتصادی بازار جهانی و همچنین پیشرفت سریع صنعت هوانوردی، دولت ها یافتند که اصول و مقررات موجود در کنوانسیون ورشو هم به تههایی جوابگوی نیازهای روز نیست و تغییرات جدی باید در این راستا صورت گیرد. به دنبال این نیاز ایکائو مجبور شد که در جهت یکسان کردن مقررات حمل و نقل هوایی دست به کار شود که نتیجه آن تصویب کنواسیون 1999 مونترال بود که حاصل هفتاد سال تجربه جامعه جهان در خصوص مقررات حقوق بین المللی خصوصی هوایی است.

Keywords:

حمل و نقل , حقوق هوایی , ورشو , مونترال