راهکارهای افزایش رضایتمندی در طراحی مجتمع های مسکونی سالمندان

بسیاری از محققان معتقدند که یکی از اثرات زندگی در مجموعه هایی با تراکم بالای جمعیت و کیفیت نامطلوب محیطی، ضعیف شدن پیوندهای اجتماعی بین ساکنین است که خود زمینه ساز کاهش ارتباطات پایدار، عدم مشارکت، کاهش حس رضایتمندی و زوال تدریجی این مجموعه ها میگردد. رضایتمندی ساکنان از محیطهای مسکونی علاوه بر سلامتی جسمانی و روانی ساکنان، بر شاخص های مهم برنامه ریزی، همچون کیفیت زندگی، نرخ جابهجایی و پیشبینی تقاضای مسکن موثر است. از طرفی طراحی فضای مناسب مورد استفاده سالمندان میتواند نقشی موثر بر سرزندگی آنان بعنوان کاربران اصلی این فضاها داشته باشد همچنین وجود فضاهای تجمع پذیر در آنها منجر به ارتباطات وسیعتر، کارگروهی و پویایی میشود. تمرکز پژوهش حاضر بر ارتقاء حس رضایتمندی سالمندان از محیط مسکونی است. مقاله حاضر به جست وجوی چارچوبی نظری برای تشخیص و ارزیابی عوامل و متغیرهای زمینه ای موثر بر رضایتمندی و تدوین مدل نظری برای تحلیل رابطه هریک از متغیرها با میزان رضایتمندی ساکنان به روش مطالعه فراتحلیل و مقایسه نتایج پژوهش های قبلی میپردازد. بر این اساس، از یک سو به تعریف رضایتمندی از محیط مسکونی بر پایه دیدگاه صاحبنظران در این زمینه توجه دارد و از سوی دیگر با جستوجو در مطالعات قبلی، به شناسایی و تحلیل عوامل موثر بر ایجاد رضایتمندی ساکنان پرداخته و مدل پیشنهادی را ارائه مینماید. یافته های پژوهش نشان میدهد که پارامترهای تاثیرگذار بر رضایتمندی سالمندان عبارتند از: -1 تحرک، -2 انطباقپذیری، -3 حفظ استقلال، 4- حفظ روابط اجتماعی که با توجه به این نیازها در انتهای پژوهش راهکاریی از قبیل: -1 استفاده از علائم هشداردهنده ی لامسه ای در ابتدا و انتهای شیب پله ها، -2 ایجاد تنوع فضایی برای داشتن حق انتخاب در انجام فعالیتها و ... ارائه شده است.

Keywords:

محیط مسکونی , رضایتمندی , سالمندان , پارامترهای تاثیرگذار , انطباق پذیری