الزامات سیاست خارجی ایران در آسیای مرکزی در راستای رسیدن به جایگاه اول منطقه در 1404

جمهوری اسلامی ایران با توجه به موقعیت ژیوپلیتیکی ویژه ای که دارد، محور ارتباطات منطقه ای و بینالمللی، خصوصا به عنوان مرکز ترانزیت کالا و از همه مهم تر انرژی، محسوب می شود. این پتانسیل ها علاوهبر منطقه خلیج فارس در ارتباط با کشورهای آسیای مرکزی نیز وجود دارند. از میان بازیگران سطوحمختلف قدرت در این منطقه شامل ایران، روسیه، ترکیه، پاکستان و هند، ایران دارای پیشینه غنی فرهنگی وتاریخی و دارای پتانسیل های فراوان و محورهای تعاملی گوناگونی برای تبدیل شدن به بازیگری قوی درمنطقه است. چشم انداز بیست ساله کشور، تبدیل شدن به جایگاه اول منطقه را در زمینه های اقتصادی وعلمی و فناوری را برای 1404 در نظر گرفته است. داشت دیپلماسی اقتصادی در کنار دیپلماسی سیاسی،برای رسیدن به این هدف الزامی است. در ایی میان آسیای مرکزی پتانسیل های فراوانی در زمینه هایمختلف دارد و در بین پنج کشور ای منطقه، کشور ترکمنستان و اشتراکات آن با ایران در این زمینه قابلتامل است. در صورت استفاده از ظرفیت های این منطقه، با گذشت حدود دو دهه از موجودیت اینکشورها، ایران باید دارای موقعیتی تثبیت شده و ممتاز، خصوصا در عرصه اقتصادی می بود، اما وضعیتموجود نشان از ضرورت بازنگری استراتژیک و حرکت توام با عقلانیت و آینده نگری در ایین زمینه دارد.پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی الزامات مورد نیاز در راستای رسیدن به اهداف چشم انداز با تاکید بر سیاست های اقتصادی می پردازد.

Keywords:

آسیای مرکزی , سیاست خارجی , ایران , چشم انداز بیست ساله