بررسی دعاهایی از صحیفه سجادیه به عنوان راهکاری موثر در جهت اصلاح بعضی از روابط اجتماعی

انسان به عنوان یک موجود وابسته برای دستیابی به اهداف انسانی اش نیازمند کمک و یاری است. از آنجا که اهداف حقیقی یک انسان موضوعات نامحدودی چون کمال، بقاء و ... است، از این رو نیازمندی های او نیز نامحدود و غیرقابل شمارش است. با توجه به این مطلب مددکار و یاری دهنده او باید از توان و قدرتی نامحدود برخوردار باشد تا بتواند به نیازهای او پاسخ دهد. در این میان تنها موجودی که از چنین توانمندی برخوردار است، خداوند متعال است و نه موجودی دیگر. شناخت و آگاهی نسبت به این مطلب اقتضاء می کند انسان تمام توجه خود را به آن موجود نامحدود معطوف کند و آنگاه که تمام توان خود را بکار گرفت، در ادامه برای افزایش توان خود، او را به یاد آورد و با مسالت و در خواست و از او در قالب دعا، مدد و کمک بگیرد. بنابراین دعا به عنوان یک موضوع حیاتی، زندگی انسان را تحت تاثیر خود قرار داده چندان که پرداختن به آن و واکاوی واقعیتش به منظور فهم و تفهیم آن و تلاش در عملی کردن، از جمله الزامات سبک زندگی الهی و مطلوب انسان به شمار می رود، به گونه ای که خداوند متعال، انسانی را که از دعا به درگاه او غافل باشد توبیخ کرده و برای او هیچ رزشی قائل نیست. بویژه در زمینه تربیت نفس ناطقه در عرصه اجتماعی که نقش دعا و استمداد از خداود در آن بیش از سایر عرصه ها به چشم می خورد، چرا که انسانی که از تربیت الهی لازم برخوردار نباشد در این عرصه دچار لغزش های فراوانی خواهد شد و خواسته یا ناخواسته درست به تضییع حقوقی از سایر افراد جامعه خواهد زد. از این رو در این نوشتار سعی شده است تا با استفاده از منبع غنی صحیفه سجادیه به عنوان یک کتاب محوری در حوزه دعا و نیایش، بعضی از مضامین آن در خصوص روابط اجتماعی مورد بررسی و واکاوی قرار گیرد تا از این رهگذر بتوان از زبان دعا، توصیفی از جامعه سالم و وظایف یک انسان صالح در آن ارائه داد.

Keywords:

امام سجاد (ع) , صحیفه سجادیه , دعا , روابط اجتماعی