سیر کاربرد و جلوه های ادبی دو واژه معمار و معماری (در شعر کلاسیک فارسی از آغاز تا جامی)
Publish place: Journal of Lyrical Literature Researches، Vol: 18، Issue: 34
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 484
This Paper With 18 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLLR-18-34_002
تاریخ نمایه سازی: 30 فروردین 1399
Abstract:
معماری رابطه استواری با ادبیات و هنرهای زیبا دارد. بیتردید همان طور که شعر به عنوان بخش عظیمی از ادبیات ایران، نقش و تاثیر بسزایی در معماری سنتی ایران ایفا کرده است، متقابلا هنر معماری نیز در ادب پارسی جایگاه ویژهای دارد؛ در این مقاله به بررسی و کاربرد ادبی واژه های معمار و معماری در شعر پرداخته شده است. این تحقیق به شیوه نظری و کمی، دیوان شعرای کلاسیک فارسی از هزار سال پیش تا جامی را جامعهی آماری خود قرار داده و پاسخ این پرسش را تبیین میکند؛ که آیا واژههای معمار و معماری در شعر پارسی کاربردی داشته و شیوه کاربرد و قدمت آن به چه دورهای برمیگردد توجه شعرا به ساخت ترکیبهای تشبیهی و استعاری، نمادها و سایر صورخیال از دو واژه مورد بحث این حقیقت را تبیین میسازد که هنر معماری چون رکنی استوار در اتحاد و پیوند خود با سایر ارکان، تمدن و فرهنگ ایرانی را ساخته و پی ریزی کردهاست. یافتن این واژهها در شعر از قدمت این هنر فنی نیز حکایت دارد و در شناخت و بازشناسی و بازنشانی معادلهای کهن معمار که واژهای عربی است معادلهای فارسی آن مانند مهندس(engineer) معرب اندازهگیرنده و اندازیار، سازنده و استاد را پیشنهاد کند.
Authors
مهری پاکزاد
استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد
مالک شعاعی
استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :