تحلیل هندسه مقدس در هنر اسلامی و معماری ایرانی

دانش هندسه، مانند بسیاری از دانش های بشری که پیشینه کهنی دارند، دارای دو وجه ریاضی و حسی و وجه غیر حسی و عقلانیو شهودی است، و مانند سرنوشت بیشتر دانش ها در جهان امروز، از وجه عقلانی و شهودی آن غفلت شده است.روشن است که اصول و مبانی هندسه و ریاضیات کمی و تناسبات، وابسته به فرهنگ و زمان و مکان ویژهای نبوده و انسان، بیشترکشف کننده آنها بوده است. در شکل های مختلف موجود در طبیعت نسبت های معینی را می توان مشاهده کرد. این نسبت هایهندسی تابع اصول انتزاعی و فراطبیعی با اعتقاد بر مقدس بودن موضوع خود و دارای یک زبان نمادین با ویژگی های روحانیدانسته شده اند. از این رو آنها را هندسه مقدس نامیده اند. تقدس هندسه قسمتی از یک دیدگاه کلیتر است که تمدن بشری دردوران باستان را دارای یک منشاء روحانی و عبادی می دانسته است. بنابراین، تاریخ هندسه مقدس به قرن ها قبل باز می گردد.معماری که با هندسه پیوندی نزدیک دارد، خالق اماکن مقدس در طول هزاره ها بوده است و انسان سعی کرده است به وسیله آننوعی تجلی آسمانی را برای خود فراهم آورد. معماری ایرانی همیشه بر زیبایی تاکید داشته است و ایرانیان سعی کرده اند در ابعادساختمان ها تناسب هایی را به کار گیرند که بازتاب رابطه های کیهانی و نسبت زرین باشند. در این مقاله کوشش شده است تا اینروابط در پدیده های طبیعی و بنا ها معرفی و تحلیل شود.

Keywords:

هندسه مقدس , حساب , هنراسلامی , طبیعت , تناسب , زیبایی شناسی , نسبت زرین