نسبت سنجی اهداف قرآن و اهداف علوم انسانی با رویکرد نقد تباین هدفی

به شهادت آیات فراوان قرآن، هدف دین اسلام و قضایای محتوایی آن، منحصر به قضایای توصیفی و ارزشی در بعد فردی و اخروی انسان ها نیست، و قلمرو آن همه آنچه در سعادت یا شقاوت انسان تاثیری دارد را فرامی گیرد؛ چنین گستره ای، ضرورت طراحی علوم انسانی وحیانی برای اصلاح روابط انسانی جهت نیل به سعادت و دنیوی و اخروی را اثبات می کند؛ علومی که شامل نظریه های نظام مندی در عرصه توصیفات کنش انسان ها و الزامات ارزشی این توصیفات است، از سوی دیگر علوم انسانی بشری مدعی بیان همه گزاره های مورد نیاز در عرصه روابط انسانی به منظور حیات دنیوی بهتر است در نتیجه علومی همانند اقتصاد، حقوق، سیاست و ...، با علوم وحیانی تداخل هدفی خواهند داشت، اما افرادی و مکاتبی برآنند که غایت قصوای دین، معنویت بخشی و سعادت اخروی است؛ که بالطبع و غیر مستقیم اهداف گزاره های قرآنی را نیز محدود به همین هدف می کنند؛ در نتیجه قلمرو علوم انسانی و آموزه های وحیانی دو وادی مستقل از یکدیگرند، این سخن برخاسته از عدم درک صحیح اهداف قرآن و طبقه بندی آنها و در نتیجه نسبت سنجی ناروا میان هدف وحی با هدف علوم انسانی است، به همین جهت تل در پژوهش حاضر با روش تحلیلی و کتابخانه ای نقد این دیدگاه پرداخته شود، ابتدا اندکی به سخنان منحصر کنندگان هدف وحی در امور فردی اشاره می شود و سپس اهداف علوم انسانی بررسی می گردد و سپس با ذکر اهداف آموزه های قرآن، تباین هدفی علوم انسانی با آموزه های وحیانی بررسی و نقد می شود.

Keywords:

قرآن , اهداف , علوم انسانی بشری , علوم انسانی اسلامی