مشخصه های حضور آب در شکل گیری واحد های مسکونی تاریخی در ایران

واحدهای مسکونی تاریخی در ایران بی تردید تجلی گر فرهنگ ساکنان و ذوق و مهارت معماران و استادکارانشان در همزیستی کامل بنا با اقلیم و بیانگر ویژگیهای منحصر به فرد روانشناختی است که معماری مدرن امروز در بسیاری موارد از آن بی بهره مانده است بهره گیر ی از عنصر آب د رفضای خالی سکونتگاه های بشر یکی از این اصول جهت پاسخگویی به نیازهای مذکور بوده که معماران و استادکاران ایرانی به خوبی براین مهم فائق امدند درگذشته چگونگی تماس با اب و بهره گیری از معانی معنوی آن و توجه به اثار مثبت روانی مترتب بر این تماس هیچگاه همچون امروز مسئله ای تفننی به نظر نیامده و بسیار فراتر از ان به صورت سنتی، معنوی که نتایج روحانی آنها نیز بر آن مترتب بوده تلقی می شده است به همین منظور شناسایی تجارب طرح ریزی سکونتگاه های کهن ایرانی در ارتباط با نحوه بهره گیری از عنصر آب در ساختار محلات و فضاهای معماری نه به دید کالبدی و موزه ای بلکه در جهت شناخت مبانی فلسفی ویژگیهای حسی، معنوی و اصول روانشناسانه کاربرد این عنصر در محیط می تواند نقش ارزنده ای را جهت بازسازی، مرمت، توسعه و به کارگیری مجدد آنها در فضای زیست معاصر انسانی ایفا نماید.

Keywords:

اب , معماری , محلات , واحدهای مسکونی