تحلیل و بررسی اثر گذاری دام گستری بر ماهیت جرم و خاستگاه آن در حقوق ایران و فرانسه

دام گستری به معنای توسل مقامات قضایی به تحریک، فریبه، دسیسه، نیرنگی و حیله در وقوع با اثباته جرم می باشد. برخی اوقات مقامات قضایی در مسیر کشف جرایم یا محکوم نمودن مجرمان سابقه دار با بن بست مواجه می شوند؛ زیرا استفاده از شیوه های سنتی و روشمند برای کشف یا اثبات برخی جرایم موجب نافرجامی وظایف قانونی مقامات قضایی می گردد. بنابراین از روش هایی استفاده می کنند که هرچند آنها را به هدفشان در کشف یا اثبات جرایم می رسانند، از لحاظ انصاف و منطق حقوقی چندان صحیح به نظر نمی رسد. با توجه به بررسی های صورت گرفته در این تحقیق به نظر می رسد که نمی توان طرفدار آزادی مطلق دام گستری توسط مامورین یا ممنوعیت مطلق آن بود. چرا که از طرفی آزادی مطلق آن مضر به حقوق افراد بوده و ممنوعیت مطلق آن نیز حقوق جامعه را به خطر می اندازد. پیشنهاد نگارنده چنین است که دام گستری را اصولا ممنوع دانسته مگر در مورد برخی جرایم، از جمله جرایم سازمان یافته و فراملی و جرایم ارتکابی توسط مجرمین حرفه ای مشروط بر آنکه علیه مجرمینی بکار گرفته شود که به احتمال زیاد مرتکب جرم مورد نظر خواهند گردید یا در پی تکرار جرم مورد نظر بر خواهند آمد.

Keywords:

دام گستری , مشروعیت دلیل , مامور دام گستر , تسهیل وقوع جرم , تحریک متهم