بررسی ارتباط بین تاب آوری، شوخ طبعی و خود گویی در بین جوانان 18 تا 28 سال

زندگی در جهان امروز پر از استرس و چالش هایی میباشد که افراد ناگزیرند برای مقابله با شرایط استرس زا و بحرانها از مهارتهایی استفاده کنند. تاب آوری، شوخ طبعی و نوع خودگویی در این زمینه نقش به سزایی دارند. هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط بین تاب آوری ، شوخ طبعی و خودگویی در بین جوانان 18 تا 28 سال است، که با استفاده از روش همبستگی انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق را، کلیه جوانان بین 18 تا 28 سال در ایران در سال 1398 تشکیل میدهند. نمونه گیری به صورت در دسترس و به شکل آنلاین و کاغذ مدادی و از هر دو جنس انجام شده است. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون (2003) ، پرسشنامه شوخ طبعی (SHQ) و پرسشنامه خودگویی کالوت و همکاران (2005) استفاده شد. نتایج تحلیل همبستگی داده ها نشان داد بین تاب آوری و شوخ طبعی و خرده مقیاس های آن همبستگی مثبت معناداری وجود دارد ولی بین خود گویی با تاب آوری همبستگی معناداری ملاحظه نشد و تنها با خرده مقیاس خنده شوخ طبعی همبستگی مثبت و معناداری داشت. میتوان از این نتیجه استفاده کرد و با افزایش سطح شوخی و خنده در جامعه، تاب آوری افراد جامعه را در مقابله با سختیها افزایش داد.

Keywords:

تاب آوری , شوخ طبعی , خودگویی , جوانان.