مقایسه اثربخشی رویکردهای مختلف بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده

مقدمه این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رویکردهای اولسون، پذیرش و تعهد و تلفیقی بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده انجام شد. روش کار طرح پژوهش نیمه­آزمایشی از نوع پیش­آزمون و پس­آزمون با سه گروه آزمایشی و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دختران مجرد مانده شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند که از این جامعه تعداد 80 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و در چهار گروه (سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. یافته‎های مورد نیاز با استفاده از مقیاس انتظار از ازدواج جونز و نلسون (1997) در دو نوبت پیش­آزمون و پس­آزمون مورد جمع آوری قرار گرفت و با استفاده از آزمون کواریانس چندمتغیره مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج یافته‎های پژوهش نشان داد که میانگین انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده در هر سه گروه آزمایش افزایش پیدا کرد و نتایج کواریانس چندمتغیره نشان داد که تاثیر هر سه رویکرد بر کاهش انتظار بدبینانه و ایده­آل­گرایانه از ازدواج و افزایش انتظار واقع­بینانه از ازدواج معنی­دار است(001/0p≤) و نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی، نشان از آن داشت که رویکرد تلفیقی موثرتر از رویکردهای اولسون و پذیرش وتعهد بر بهبود انتظار از ازدواج دختران مجرد مانده است (005/0p≤). نتیجه­گیری با توجه به اثر بخش بودن رویکرد تلفیقی بر انتظار از ازدواج، این رویکرد می تواند به عنوان یکی از روش های مداخله مورد استفاده مشاوران ازدواج و درمانگران خانواده قرار گیرد.

Keywords:

رویکرد آماده سازی اولسون , پذیرش و تعهد , انتظار از ازدواج , دختران مجرد مانده