آشتی دادن معماری سنتی معاصر ایران و تحولات معماری مدرن (بررسی آثار علی اکبر صارمی)

چالش بین سنت و تجدد، حدیث تمام نشدنی روزگار ماست. می توان گفت معماری سنتی ایرانی که در گذشته انجام میشده، یکی از بی نقص ترین معماری های جهان بوده است. معماری سنتی ایران ،تجلی نمادین جهانی ابدی و ازلی است کهاین جهان را محلی گذرا و واسطه ای برای رسیدن به مرتبه ای والاتر به منظور وصول به آرامش درونی می داند. آغازتحولات و جریان فراگیر معماری معاصر ایران را باید از زمان قاجار که مقارن با جریان های نوظهور معماری است دنبالکرد. جریان هایی که تحت لقای مدرنیته و معماری مدرن قرار گرفت. با ورود مدرنیته به کشور های در حال توسعه ایچون ایران فرهنگ سنتی آنها با تغییرات سریعی در تمامی زمینه های جامعه روبرو شد. سنت های معماری نیز چون سایرسنت های این کشور ها در اثر فشار مدرنیزاسیون رو به افول گذاشت. در ایران نیز پس از پیروزی انقلاب اسلامی همچونبسیاری از کشور های اسلامی تغییرات عمیقی در تبدیل معماری سنتی به معماری معاصر صورت گرفت. تغییراتی کهمنجر گردید معماری معاصر در میان مفاهیم جهان شمول و محلی در سردرگمی بسر برد. در این پژوهش، به دنبال تاریخگرایی ، معماری سنتی و نحوه شکل گیری معماری معاصر در ایران هستیم. نقش سنت در معماری معاصر، مفهوم هویتدر معماری و دیدگاه علی اکبر صارمی و مهمترین آثار وی که بدون عطف مستقیم به معماری گذشته، واجد ارزش، اصالتو هویت امروزین می باشند مورد بررسی قرار گرفته است. در نتیجه فهم اندیشه های صارمی ریشه در پی زمانی مفاهیممعماری سنتی ایران و هم سو شدن آن با جریان های معماری معاصر جهان دارد. او براین عقیده است که می توان آثارمعماری ای خلق کرد که بدون عطف مستقیم به معماری گذشته واجد ارزش اصالت و هویت امروزین باشند.

Keywords:

معماری , سنتی , معاصر , مدرن , ایران , علی اکبر صارمی