ارزیابی قابلیت ها و تدوین راهبردهای گردشگری پایدار منطقه ای (مورد پژوهی: مناطق بیابانی استان اصفهان)

امروزه توریسم به عنوان ابزاری جهت توسعه درنظر گرفته می شود و از منظر توسعه پایدار، گردشگری در کنار توسعه اقتصادی، به پیشبرد اهداف اجتماعی و محیط زیستی نیز توجه دارد. در مقیاس منطقه نیز گردشگری پایدار از ابزارهای توسعه همه جانبه و متوازن به ویژه در مناطق کمتر توسعه یافته به شمار می رود. این پژوهش با تاکید بر شاخص های گردشگری پایدار به اولویت بندی قابلیت های گردشگری مناطق بیابانی استان اصفهان اقدام نموده است و در جهت استفاده هرچه بهتر از این قابلیت ها به تدوین راهبردهای بهینه در منطقه مورد مطالعه اقدام شده است. به منظور دست یابی به این هدف به پرسشگری از نخبگان و صاحب نظران حوزه گردشگری استان اصفهان اقدام شد. جهت اولویت بندی قابلیت ها و تدوین راهبردها، به ترتیب از مدل ویکور و تکنیک تحلیل سوات (SWOT) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد، با توجه به ملاحظات گردشگری پایدار، گردشگری فرهنگی- تاریخی، شهری روستایی و طبیعت گردی در بیابان دارای قابلیت بالاتری در جهت توسعه منطقه هستند. و سپس از طریق تکنیک تحلیل سوات (SWOT) به تدوین راهبردها، جهت توسعه این مناطق ادام شده است. نتایج تحلیل SWOT نشان می دهد، با توجه به عوامل داخلی و خارجی، راهبردهای توسعه گردشگری مناطق بیابانی اصفهان حالت تدافعی دارد.

Keywords:

گردشگری پایدار , مناطق بیابانی , استان اصفهان , قابلیت های گردشگری , توسعه منطقه ای