اکوکریتیسیزم در امثال و حکم گویش راجی

گویش راجی که گویش مردم شهرستان دلیجان (از شهرستان های استان مرکزی) است قدمتی به بلندای تاریخ دارد واز کهن ترین گویش های فارسی دری است که هنوز پا برجا مانده است این قدمت و اصالت دلیلی شد که امثال و حکمگویش راجی را از دیدگاه بوم گرایی مورد بررسی قرار دهیم تا مشخص شود که طبیعت و زیست بوم چه تاثیری بر اینامثال حکم داشته است و دیدگاه مردم راجی زبان نسبت به محیط زیست و طبیعت چگونه است و جایگاه و دیدگاهکنونی ما را نسبت با اجداد دور ما مشخص تر می کند.امثال و حکم به دلیل این که زبان عامه ی مردم است و گذشتهای بسیار دور به یادگار مانده است می تواند بهترین منبع برای بررسی از نظر اکوکریتیسیزم باشد و ناشناخته ماندن اینگویش تا کنون دلیل دیگری است . به طور کلی در زمینه فولکلور و هم در زمینه اکوکریتیسیزم بسیار کم کار شده استو مورد بی لطفی قرار گرفته است. در پایان مشخص شد که واژگان به کار رفته در ضرب المثل های گویش راجی کاملامرتبط با محیط زیست و نحوه زندگی مردم راجی زبان است و بسامد بالایی نیز دارد و نگاه مردم به اکوکریتیسیزم بهشکل قابل توجهی انسان محور است و انسان را حاکم بر محیط زیست می داند و در نهایت خرده فرهنگ ها و نحوه یزندگی مردم راجی زبان از درون امثال و حکم بیرون کشیده شده است.

Keywords:

نقد بوم گرا , گویش راجی , دلیجان , امثال و حکم