ارتقاء سبک رهبری در سیستم دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور

آموزش عالی بخش مهم و حائز اهمیتی است که دارای حوزهی اثرگذاری بسیار وسیعی در دیگر نهادها و بخش های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه است. نقش رهبران دانشگاهی در ارتقاء جایگاه علمی و تعالی دانشگاه بسیار حیاتی است. رهبری اصیل، الگویی است که از طریق رفتارهای یک رهبر، پایه ای برای ترویج و اشاعه ظرفیت روانشناختی و جو اخلاقی مثبت فراهم شده و موجب بهبود عملکرد و افزایش بهره وری در سازمان های آموزشی است. این مقاله به منظور شناسایی مولفه های رهبری اصیل در آموزش عالی و عوامل موثر بر سبک رهبری اصیل در آموزش عالی نگاشته شده است. این مقاله از لحاظ ماهیت توصیفی- پیمایشی و از لحاظ هدف کاربردی بوده و برای شناسایی مولفه های رهبری اصیل در آموزش عالی از روش تحلیل تماتیک، برای تدوین الگوی ارتقاء رهبری اصیل در آموزش عالی و عوامل موثر بر سبک رهبری اصیل از روش داده بنیاد بهره گیری شده است. با استفاده از کدگذاری محوری، مدل کیفی شناسایی مولفه های رهبری اصیل در آموزش عالی طراحی شد. نتایج نشان دهنده مدل پارادایمی شامل رهبری اصیل در آموزش عالی به عنوان مقوله محوری، شرایط علی، عوامل زمینه ای، شرایط مداخله گر، فرآیندها و پیامدها بوده و نتایج حاکی از برازش مدل رهبری اصیل در آموزش عالی است.

Keywords:

رهبری , آموزش عالی , ارتقاء سبک رهبری