بررسی تاٌثیر سرمایه اجتماعی بر نوآوری سازمانی با تأکید بر نقش میانجیگری مدیریت دانش و توانمندسازی کارکنان

هدف مقاله شناسایی و تبیین تاثیر سرمایه اجتماعی بر نوآوری با در نظر داشتن نقش میانجی مدیریت دانش و توانمندسازی کارکنان است. پژوهش از نظر هدف کاربردی، و از نظر نحوه گردآوری داده ها، توصیفی و از نوع همبستگی و به روش مدل یابی معادلات ساختاری است. جهت سنجش متغیرها پرسشنامه استاندارد به کار گرفته شد. جامعه آماری به حجم شامل 271 نفر از کارکنان اداری یک سازمان دانش بنیان است که به روش نمونه گیری تصادفی 169 نفر از آنها به شیوه تصادفی انتخاب شدند. یافته های نشان می دهد که به غیر از ضریب مسیر مدیریت دانش به نوآوری سازمانی بقیه ضرایب مسیر عنوان شده همگی معنادار بوده و تاثیر مثبتی بر روی یکدیگر دارند. روش های تحلیل آماری نشان می دهد که بیشترین تاثیر سرمایه اجتماعی بر نوآوری سازمانی به صورت مستقیم )β = 0/41( است. علاوه بر این سرمایه اجتماعی از طریق توانمندسازی )β = 0/11 ( نسبت به مدیریت دانش )β= 0/08 ( تأثیر بیشتری بر نوآوری سازمانی دارد. نتایج نشان داد که مهمترین موانع مدیریت دانش در جامعه مورد بررسی شامل: مشکالت ساختاری، کنترل شدید رفتار کارکنان، عدم آزادی عمل کارکنان، نبود فرهنگ نوآورانه، عدم حمایت سازمانی و نبود سیستم تشویق و پاداش مناسب و تخصیص زمان مکفی است.

Keywords:

نوآوری سازمانی , سرمایه اجتماعی , مدیریت دانش , توانمند سازی کارکنان