اثربخشی روان نمایشگری بر افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری کودکان کم توان ذهنی خفیف

زمینه و هدف: جهت افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری کودکان با کم توانی ذهنی خفیف روش های مختلفی از جمله تئاتردرمانی یا روان نمایش گری معرفی شده است. این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری کودکان کم توان ذهنی خفیف انجام گرفته است. روش بررسی: جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی مبتلا به کم توانی ذهنی خفیف شهر دامغان در سال تحصیلی 1398-99 بود. که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه دامغان در سال تحصیلی 99 - 1398 بود. که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه اندازه گیری تکانشگری کندال و ویلکاکس 1979 در پیش آزمون، 30 نفر که دارای ملاکهای ورود و خروج بودند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. این 30 نفر به طور تصادفی در 2 گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. طرح پژوهشی حاضر نیمه آزمایشی واز نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود، که گروه آزمایش، آموزش روان نمایشگری به مدت 10 جلسه را دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار و در معرض برنامه آزاد قرار گرفتند. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار استفاده شد. به منظور بررسی تاثیر روان نمایشگری بر افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری کودکان کم توان ذهنی خفیف از پرسشنامه تکانشگری کندال و ویلکاکس 1979 استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش روان نمایشگری به طور معناداری بر افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری کودکان کم توان ذهنی خفیف را افزایش بخشد P<0/000 نتیجه گیری: بنابراین یکی از راه های افزایش دوراندیشی و کاهش رفتارهای تکانش گری در کودکان کم توان ذهنی به کارگیری روان نمایشگری در قبال آن هاست.

Keywords:

آموزش روان نمایشگری , دوراندیشی , تکانش گری , کودکان کم توان ذهنی خفیف.