امکان به روزرسانی آموزش سنتی معماری ایران به منظور ارتقاء و هویت بخشی نظام آموزش معماری معاصر

آموزش سنتی معماری در ایران از دیرباز تنها الگوی بااهمیت در انتقال تجارب معماران تا پیش از نفوذ تجدد و مظاهر مدرنیته بوده است. در اواخر دوران قاجار و بویژه در عصر پهلوی، نظام آموزشی غرب به ویژه نظام آموزشی مدرسه بوزار، مدرسه باهاوس و مدارس معماری ایتالیا، مراجع شیوه های آموزش نوین درایران گردیدند. با تأسیس نخست دانشکده ی معماری، اهمیتی برای آموزش با شیوه های سنتی در دانشکده های پیش بینی نشد.نتیجه ی این نوع برنامه ریزی نوین و وارداتی، آموزش معمارانی بود که درک شایسته ای از هویت و اندیشه ایرانی اسلامی نداشتند. در نظام آموزش مدرن، در دومحور تجربی آموزش و اخلاق انسانی معماران غفلت شده بود. با عنایت با اینکه معماری سنتی ایران حاصل قرن ها تلاش و اهتمام معماران ایرانی بوده است، شیوه های آموزش در این نوع معماری می تواند، شیوه های نوین و آکادمیک معماری در ایران را در راستای پرورش معمارانی توانمند، باتجربه و اخلاق مدار تقویت نموده و امکان باز تعریف نوعی نظام آموزشی هماهنگ با تحولات علمی دنیا و متناسب با فرهنگ، هویت و اندیشه ایرانی اسلامی را فراهم آورد. در این پژوهش سعی شده امکان به روزرسانی آموزش سنتی معماری در جهت هویت بخشی و غنای نظام آموزش معماری در دوره ی معاصر ایران مورد بررسی وتحلیل قرار گیرد. در این مقاله از روش توصیفی تحلیل بهره گرفته شده است.

Keywords:

آموزش سنتی معماری , معماری معاصر ایران , آموزش معماری , هویت ایرانی