بن مایه‌های نمادین و شگردهای روایی در رمان «ارمیا» از سری داستان های دفاع مقدس

ادبیات مقاومت در حوزه روایی آن به دلیل توفیق در ایجاد هماهنگی متقن ذهنیت با عینیت و هم گونی احساس و اندیشۀ راوی و مخاطب، روایت گیر را به بازاندیشی و تلقی دیگر گون از حقیقت وامی‌دارد؛ و با حرکت در طیف معانی و واژه ها و ایجاد تقابل در ارزش‌ها، اندیشه‌ها و باورها، خواننده را از واقعیت موجود به واقعیتی بر رنگ‌تر می‌کشاند و دیگرباره حقایق و واقعیات را فرایاد او می‌آورد؛ و در نهایت با تمرکز بر شعور و خرد جمعی (ذهن برتر یا ناخودآگاه) و دستیابی به رگه‌هایی از ذهنیت جمعی، روایت گیر را به اوج شعور و آگاهی سوق می دهد. «رمان ارمیا» به عنوان اثری ارزشمند در حوزۀ ادبیات مقاومت، با بهره گیری از ین مایه های نمادین، ایجاد «لذت زیبایی» از طریق توصیف های برجسته جاندار، رستاخیز واژ"ان (برجسته سازی و تشخیص کلامی) در به کار گیری تعابیر متفاوت و دیگر گون، جریان سیال ذهن (تک گویی درونی) و گفتگو (دیالوگ) در نیل به اثری فراگیر و ماندگار توفیق یافته است. در این گفتار با استفاده از شیوۀ تحلیل- توصیفی، شگردها و کارکردهای روایت پردازی و تعابیر نمادین در «رمان ارمیا» مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

بن مایه‌های نمادین , شگردهای روایی , رستاخیز واژگان , تک گویی درونی , گفتگو