بررسی امکان استقرار گونه های شورپسند در اراضی فوق شور حاشیه پلایا (مطالعه موردی جنوب کویر دامغان)

شناسايي و معرفي گونه هاي مناسب جهت كاشت توام و یا خالص در راستاي استفادهبهينه از عرصه های وسیع بیابانی، استفاده از رطوبت سطحي و عمقی خاك، افزايشبهره وري از مناطق خشك و در نهايت تقويت اكوسيستم مناطق بیابانی، مي تواند گام مؤثريدر افزايش راندمان تلفيقي احياء بيابان، توليد علوفه و حفظ اكوسيستم شکننده بیابان هاباشد. با توجه به بررسی های انجام شده گونه های . Nitraria schoberi, Tamarix spAeluropus littoralis, Aeluropus lagapoides به عنوان گونه های مقاوم به خشکیو شوری شناخته شده و توان تولید علوفه را نیز دارند. حاشیه جنوبی کویر دامغان دارایسطح آب زیرزمینی بالا و پوشش مرتعی از گونه های شورپسند است. اما شوری بسیار زیادو تغییرات آن در سطح خاک، مانع استقرار هر نوع گونه گیاهی است. بنابراین برای ایجادشرایط مناسب استقرار گونه های مذکور از رواناب فصلی کمک گرفته شد. نتایج نشان دادکه با استفاده از رواناب های فصلی امکان افزایش تنوع پوشش گیاهی و همچنین استقرارگونه های پرتولید در حاشیه مرطوب کویرهای داخلی امکان پذیر است.

Keywords:

تولید علوفه , اراضی شور , مناطق خشک , کویر , استان سمنان