راهبرد ارتقای کیفیت آموزشی در نظام آموزش عالی ایران اسلامی

در دهه اخیر عواملی مانند بحران‏های اقتصادی، رشد سریع جمعیت، تقاضا برای آموزش بیشتر، رابطه بین آ‏موزش و اشتغال و تغییرات سریع فناوری و اطلاع‌رسانی بر روی اشتغال و مهارت‌های لازم برای بازار کار اثر گذاشته است. همچنین با تغییر نگاه قدرت از مقوله سخت‌افزاری به سمت قدرت هوشمند و نرم سبب شده است که کیفیت آموزش و پژوهش، ازجمله دغدغه‌های اصلی نظام‌های آموزش عالی در اغلب کشورهای جهان باشد. برخی از کشورها در دو دهه اخیر، از طریق ارزیابی و ارتقای مستمر کیفیت آموزشی، این تشویش را کاهش داده و در جهت رفع آن کوشیده‌اند؛ چراکه موفق‌ترین بازیگران در عرصه رقابت آنهایی هستند که هرچه سریع‌تر و باکیفیتی مناسب خود را به سطح استانداردهای مطلوب در گستره جهانی برسانند؛ بنابراین در میدان رقابت، عنصر وقت و زمان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و هرگونه اتلاف زمان به معنای عقب‌ماندن و شکست است. در این مقاله، ضمن اشاره به‌ضرورت ارتقای نظام کیفیت آموزشی مستمر آموزش عالی، ابتدا تجربه‌های به دست آمده برای ظرفیت‌سازی ارتقای نظام کیفیت آموزشی مورد تحلیل واقع شده است. همچنین با توجه به ملاک‌های موجود، به موفق‌ترین کوشش‌های مربوط به ظرفیت‌سازی اشاره شده است. بر این اساس راهبردهایی برای بهبود کیفیت آموزش عالی در سطح کشور، مورد بحث قرار گرفته است که ازجمله آنها می‌توان به تغییر در نگرش‌ها و بینش‌ها، مدیریت علمی، تمرکززدایی، نظام رقابتی برای جذب اساتید دانشگاه، پیوند دانشگاه و صنعت و فناوری، تعامل و توسعه علمی، ایجاد ساختار ارتباط دانشگاه با نهادها و سازمان‌های اجتماعی و... اشاره کرد.

Keywords:

کیفیت آموزشی , ارزیابی آموزشی , نظام آموزش عالی , راهبرد