تاثیر آموزش خودمراقبتی مبتنی بر فضای مجازی بر کیفیت زندگی افراد HIV مثبت

اهداف: با توجه به شیوع بیماری ایدز و لزوم تقویت برنامه‌های مربوط به خودمراقبتی و بهبود کیفیت زندگی، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش خودمراقبتی مبتنی بر فضای مجازی بر کیفیت زندگی در افراد HIV مثبت انجام شد. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی در سال 1398 در بین بیماران HIV مثبت مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری شهر تهران انجام شد که از بین این افراد 80 نفر که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند به روش تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شده و به روش تصادفی ساده در دو گروه کنترل و مداخله (هر گروه 40 نفر) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده پرسش‌نامه اطلاعات دموگرافیک و پرسش‌نامه چندبعدی کیفیت زندگی بیماران ایدزی (MQoL-HIV) بود که قبل از آموزش و دو هفته بعد از آخرین جلسه آموزش، تکمیل شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار SPSS 19 صورت گرفت. یافته‌ها: میانگین نمرات کیفیت زندگی و حیطه‌های ده گانه آن در ابتدای پژوهش بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت (P>0.05)، اما بعد از مداخله آموزشی بین دو گروه در میانگین نمرات کیفیت زندگی و حیطه‌های آن به‌جز حیطه‌های کارکرد شناختی، اقتصادی، تعامل با همسر و کارکرد جنسی تفاوت معنی‌دار مشاهده شد (P<0.05). نتیجه‌گیری: برنامه‌های آموزشی خودمراقبتی با روش مجازی در ارتقای کیفیت زندگی بیماران HIV مثبت موثر است.

Keywords:

Education , Self-Care , Cyberspace , Quality of Life , HIV-Positive , آموزش , فضای مجازی , کیفیت زندگی , HIV مثبت