روابط ساختاری هوش اجتماعی و خودمتمایزسازی با واسطه‌گری دین‌داری معلمان

در این پژوهش رابطه ساختاری هوش اجتماعی و خود متمایزسازی با واسطه­ گری دین­داری معلمان در قالب مدلیابی معادلات ساختاری مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه معلمان ابتدایی شهرستان بجنورد به تعداد 1341 نفر بودند. مشارکت کنندگان به تعداد 299 نفر(135 مرد و 157 زن) و با استفاده از روش تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند. و به سه پرسش­نامه استاندارد هوش اجتماعی ترومسو (2001)، دین‌داری گلاک و استارک (1965) و خود متمایزسازی اسکورن و لندر (1986) پاسخ دادند. روایی و پایایی هر سه پرسش­نامه  مورد تأیید قرارگرفت. تجزیه ‌وتحلیل داده­ها با روش تحلیل مسیر از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری توسط نرم­ افزارهای SPSS22و AMOS16 انجام شد. نتایج نشان داد ضریب مسیر بین متغیر هوش اجتماعی و خودمتمایزسازی در مدل اثر کامل بدون حضور متغیرمیانجی معنی‌دار است. هم­چنین یافته ­ها اثر مستقیم مؤلفه­ های هوش اجتماعی بر مؤلفه ­های خود متمایزسازی را تأیید می­کند اما متغیر دین­داری این رابطه را واسطه­ گری نمی­کند. بر این اساس می­توان هر دو متغیر دین­داری و خودمتمایزسازی را پیامد مستقیم هوش اجتماعی در نظر گرفت و پیشنهاد کرد که به منظور افزایش این دو ویژگی تدابیری در جهت ارتقای مولفه های هوش اجتماعی در معلمان اندیشید.

Keywords:

social intelligence , self-differentiation , religiosity , teachers. , هوش اجتماعی , خودمتمایز سازی , دین‌داری , معلمان.