اثر ۱۰ هفته تمرین هوازی تداومی بر حجم تومور و بیان ژن های IGF-۱، AKT و mTORC۱ میوکارد موش مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: تمرین منظم از افزایش حجم تومور پیشگیری کرده، با راه اندازی مسیرهای سیگنالی در بیان ژن کاردیومیوپاتی را در افراد مبتلا به تومور پستان کاهش میدهد. هدف از پژوهش حاضر اثر ۱۰ هفته تمرین هوازی تداومی بر نسبت حجم تومورر، پاسخ IGF-۱، ژن های AKT و mTORC۱ میوکارد موش مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تجربی است. بدین منظور ۱۲ سر موش ماده نژاد بالبسی به صورت تصادفی به دو گروه ۶تایی، تمرین هوازی تدوامی (E) و کنترل (C) تقسیم شدند. القای تومور به وسیله تزریق MC۴-L۲ انجام شد. تمرین هوازی تداومی شامل ۷۵ دقیقه دویدن با سرعت ثابت ۶۰ تا ۶۵ درصد Vo۲peak، ۵ روز در هفته به مدت ۱۰ هفته انجام شد. حجم تومور به صورت هفتگی توسط کولیس اندازه گیری و ثبت شد. ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین موش ها قربانی و بطن چپ آنها خارج شد. پروتئین IGF-۱ با روش وسترن بلات و بیان ژن های  AKT و TORC۱توسط qReal-time سنجش شدند. جهت تحلیل آماری از آزمون t مستقل در سطح آلفای ۰۵/۰ استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد بیان ژنی IGF-۱ در گروه تمرین هوازی تداومی نسبت به گروه کنترل (۰۸/۰P=) تفاوت معناداری نداشت. در حالی که بیان ژن های AKT (۰۱۶/۰P=) و m TORC۱ (۰۲۲/۰P=) در گروه تمرین نسبت به کنترل افزایش معنی داری داشتند. حجم تومور در گروه تمرین نسبت به کنترل کاهش معناداری داشت (۰۳/۰P=). نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد احتمالا تمرین هوازی تداومی حجم تومور را کاهش می دهد و با افزایش بیان ژن های AKT و mTORC۱ عملکرد قلب را بهبود می بخشد.

Keywords:

Breast Cancer , Continuous Training , IGF-۱ , Akt , mTORC۱ , سرطان پستان , تمرین هوازی تداومی , mTORC۱ , AKT , IGF-۱