نقش میانجی گری هوش اخلاقی در رابطه کمال گرایی و امید به زندگی مدیران دانشگاه

زمینه: داشتن شخصیت سالم و برخورداری مدیران از سلامت روانی باعث ارتقاء سطح کیفی و کمی آموزش خواهد شد و نقش بسیار حیاتی در امر پرورش جامعه خواهد داشت. هدف از پژوهش حاضر، ارائه مدل ساختاری رابطه کمال­گرایی و امید به زندگی با نقش میانجی­گری هوش اخلاقی در مدیران دانشگاه آزاد اسلامی استان مازندران بود. روش: نوع پژوهش توصیفی - همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه مدیران و معاونین واحدها، دانشکده­ و گروه­های دانشگاه­های آزاد اسلامی استان مازندران به تعداد 542 نفر بودند که از میان آنها 225 نفر به شیوه روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه­ های کمال­گرایی، امید به زندگی و هوش اخلاقی بود و داده­ ها با استفاده از آزمون­های رگرسیون تک متغیره و الگوی معادلات ساختاری تحلیل شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که مسیرهای مستقیم توسط متغیرهای کمال گرایی، هوش اخلاقی با امید به زندگی رابطه مستقیم و معناداری دارا هستند و همچنین با توجه به مسیر غیر مستقیم اثر کمال گرایی با میانجی­گری هوش اخلاقی بر امید به زندگی مورد تایید واقع گردید. نتیجه گیری: با توجه به نقش هوش اخلاقی بر امید به زندگی لازم است در سازمان­ها جهت ارتقاء هوش اخلاقی برنامه­ریزی شود و آثار مخرب و منفی کمال­گرایی شناسایی و در جهت اصلاح آن آموزش داده شود.

Keywords:

Perfectionism , Life expectancy , Moral intelligence , کمال گرایی , امید به زندگی , هوش اخلاقی