پدیدارشناسی مارتین هایدگر و ساحت هستی شناسانه فضای معماری

بیشتر مطالعاتی که به رابطه انسان و مکان می پردازد ریشه در پدیدارشناسی دارد. چرا که این روش دریافت عمیق تری از موضوعات پیچیده در اختیار قرار می دهد و راه را برای دریافت حقیقت مکان می گشاید. این روش خاص هایدگر است. او مکان را در نسبت با حقیقت بررسی کرده است و با استفادهاز روش خاص خود یعنی پدیدارشناسی هرمنوتیک، وجود آدمی را وجودی مکانمند معرفی می کند به این ترتیب که اگر مکان را از او بگیریم چنان است که وجودش را از او گرفته ایم. پدیدار شناختی آمیخته با هرمنوتیک مخصوص هایدگر مبتنی بر نشان دادن پدیدارها و یا ایجاد فرصت برای خود پدیدار جهت بروز ماهیتش به گونه ای آشکار است. او با توجه به دریافت های ویژه اش از هنر برای دریافت حقیقت سراغ هنر می رود. معنای مکان براساس مجموعه ای از احساسات، تجارب منفی و مثبت شکل می گیرد. ارتباطات احساسی افراد با مکان ها به منظور دستیابی به انواع مکان هایی است که برای مردم معنا و مفهوم دشاته باشد. کل مجموعه مکان ها، محیط زندگی ما را تشکیل می دهند. تجارب مردم از مکان ها، با گذشت زمان از طریق خاطرات مکان ها که با گذشته افراد در ارتباط است یا از طریق استفاده مکرر از همان مکان ها در طول زمان با آن باقی می ماند. در این مقاله برآنیم تا با روش توصیفی و با ارجاع به منابع کتابخانه ای روایتی از مفهوم پدیدارشناسی هایدگر و خاستگاه آن در معماری را بیان کنیم. می توان این گونه نتیجه گرفت که پدیدارشناسی هایدگر در بستر معماری می کوشد تا معنا و هویت را از طریق تجربه زیست شده به مکان بازگرداند. رویکرد پدیدارشناختی در حس مکان به منزله حقیقت مکان در نظر گرفته می شود. در این رویکرد حس مکان در تعریفی که به تعریف خود مکان نزدیک است، به معنای ویژگی های غیرمادی مکان و مفهومی نزدیک به روح مکان به حساب می آید.

Keywords:

پدیدارشناسی , هایدگر , تجربه زیسته , معنا و مکان