تاثیر بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد –کودک بر کاهش اختلال اضطراب جدایی

پژوهش حاضر با هدف « شناسایی اثرات آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه‌ی والد-فرزندی بر کاهش اختلال اضطراب جدایی در کودکان 8 تا 12 سال» انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان 12-8 سال دبستان‌های منطقه 2 شهر تهران در سال 94-1393 بودند. از بین این کودکان تعداد 30 نفر که بوسیله پرسشنامه تشخیص اختلالات اضطرابی کودکان بیماهر(1999)، مضطرب تشخیض داده شده­ا­ند، انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند (15 نفر آزمایش و 15 نفر گواه) و سپس جلسات آموزشیCPRT طی10 جلسه(هرجلسه 120 دقیقه) بر طبق براساس اصول بازی­درمانی اکسلاین که توسط پژوهشگر تهیه شد، بر روی گروه آزمایش اجرا گردید، در حالیکه بر روی افراد گروه گواه، مداخله‌ای صورت نگرفت. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که آموزش بازی­درمانی مبتنی بر رابطه­ی والد-فرزندی بر کاهش اختلال اضطراب جدایی در کودکان 8 تا 12 سال موثر است.

Keywords:

Parent-child relationship , Anxiety disorder , Play therapy , رابطه‌ی والد-کودک , بازی درمانی , اضطراب جدایی