ارزش های خودفرمانی و خوداتکایی برای سالمند و جامعه (ارتباط ورزش با استقلال سالمند)

این مقاله به موضوع مهم پیرشدگی جمعیت در کشورمان پرداخته است تا با ترسیم پیامدهای منفی آن، ارزش خودفرمانی و خوداتکایی را برای سالمند و جامعه تبیین نماید. در این حیطه ارتباط تفکر مدیریت ورزش، در تحقیق یافتن سلامتی و استقلال سالمندان بسیار اهمیت دارد. فرضیات این پژوهش بر مبنای ارتباط میان سابقه فعالیت و ورزش افراد با میزان استقلال، سلامت، عدم نیاز به دارو و تجهیزات نگهداری، حفظ روحیه و ارتباطات اجتماعی در سنین بالای 60 سال پیمایش شد. به سبب ارزش اثبات شده ای که ورزش با کیفیت وضعیت افراد در سالمندی دارد، همچنین ارتباط ورزش اصولی ویژه سالمندی با ایجاد انگیزه و رویکرد سالمندان به ورزش منظم، نیز بررسی شد. با توجه به شیوع ویروس کرونا، محدودیت هایی در پیمایش میدانی ایجاد گردید، لذا پرسشنامه الکترونیکی در گروه های ورزشی موجود در فضای مجازی میان پیشکسوتان توزیع گردید و امکان مقایسه میان عموم افراد سالمند (سالم و بیمار) فراهم نشد. با این پیمایش میزان استقلال و خودفرمانی افرادی سنجیده شد که سالمندان فعال با سابقه ورزش، محسوب می شوند تا میزان چالش های فردی (زمین گیری و هزینه) آنان و جامعه، اندازه گیری شود. برای این منظور از پرسشنامه محقق ساخته که به نظر و تأیید صاحب نظران این حوزه رسیده، استفاده شد. برای تحلیل یافته ها نیز در سیستم spss24 فرضیات پژوهش مورد آزمایش قرار گرفت و این نتایج حاصل آمد: افراد فعال در دوره سالمندی استقلال دارند و از سلامت بدنی و روحی برخوردارند. به داروها و تجهیزات گران قیمت نگهداری وابسته نیستند. همچنین از روحیه اجتماعی بالا و میل به معاشرت و تفریحات برخوردارند. ورزش اصولی و رسمی موجب گرایش و انگیزه در میان سالمندان برای ورزش منظم و توسعه بخش است. آنچه در این مقاله مورد تأکید واقع شده است شناسایی نقش مدیریت ورزش کشور در اتخاذ یک اراده جدی برای تحقق "ورزش سازمان دار و رسمی سالمندی" بوده که موجب ترغیب و رویکرد سالمندان به سوی تمرین و ورزش منظم شود تا در آینده ای نه چندان دور، جامعه سالمندان سالم، شاداب با حداقل هزینه های درمانی، سایر چالش ها و تهدیدات اجتناب ناپذیر آن پیش رو داشته باشیم.

Keywords:

خودفرمانی , خوداتکایی , استقلال سالمند , ورزش سازماندار سالمندی , هزینه و پیامد سالخوردگی جمعیت