بهبود عملکرد نوآورانه از طریق جهت‌گیری دوسوتوانی و مدیریت ظرفیت جذب: شواهدی از صنعت دفاعی ایران

زمینه و هدف: برغم وجود شواهدی مبنی برتاثیر ظرفیت جذب برعملکرد نوآورانه‌ی بنگاه‌ها در سطح جهان، سیاست‌گذاری خاصی برای ارتقای ظرفیت جذب ودوسوتوانی بنگاه‌های دفاعی کشورکه محرک و زمینه‌ساز عملکرد نوآورانه است، صورت نگرفته. بنابراین، سوالی مطرح می‌شود که ارتقای ظرفیت جذب بنگاه‌های دفاعی، چگونه می‌تواند به افزایش عملکرد نوآورانه آنها بیانجامد. نیاز مشتریان دفاعی، بنگاه‌های دفاعی را اغلب به سمت نوآوری‌های بهره‌بردارانه سوق داده است، امّا سیاستگذاری‌های نهادهای بالادستِ پیشران این بنگاه‌ها به سمت حرکت درمرزهای دانش و نوآوری‌های اکتشافی بوده است. هدف این پژوهش کمک به درک این دوگانگی وآگاهی از این است که ظرفیت جذب بنگاه‌ها چگونه بر حرکت دوگانه آنها به سمت عملکرد نوآورانه‌ موثر می‌باشد. روش‌شناسی: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه جمع‌آوری داده‌ها، آمیخته است. در بخش کیفی با استفاده از 12 مصاحبه مدل پژوهش بررسی و تایید شد. در بخش کمی نیز مدل مستخرج با کمک 10 فرضیه ارائه شده و از طریق پرسشنامه در 60 بنگاه دفاعی مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌ها: در بنگاه‌های دفاعی ظرفیت جذب تحقق یافته بر نوآوری اکتشافی و بهره‌بردارانه و دوسوتوانی موثر است و ظرفیت جذب بالقوه روابط آنها را تعدیل می‌کند. همچنین ظرفیت جذب بالقوه پیش‌نیاز ظرفیت جذب تحقق یافته بوده و بنگاه‌های دوسوتوان عملکرد نوآورانه بالاتری نسبت به سایر بنگاه‌های دفاعی دارند. نتیجه‌گیری: سیاست‌گذاران برای بنگاه‌هایی که دردوره رشدوبلوغ منحنی عمر هستند بایدروی نوآوری بهره‌بردارانه وظرفیت جذب تحقق یافته تمرکز کنند وبرای بنگاه‌هایی که دردوره بلوغ وافول منحنی عمر خود هستند باید روی نوآوری اکتشافی وظرفیت جذب بالقوه تمرکز کنند.

Keywords:

عملکرد نوآورانه , دوسوتوانی , ظرفیت جذب , صنایع دفاعی