زمین پیمایی و اثرات آن بر احیاء بافتهای فرسوده ( نمونه موردی منطقه پشتکوه از توابع مهدیشهر)

توان بالقوه زمین بحدی بالاســـت که می توان با پیمایش بر آن هر لحظه کشـــفی تازه نمود و نیز آنرا برای زندگی دوباره آماده سـاخت. هر یک از بلندیها و ارتفاعات خرد و کلان، آبراهه ها، فرسـایشهای طبیعی، نمادهایی هسـتند به تناسـب مقیاسها، خیره کننده ترین مناظر طبیعی را داراست که میتوانند گردشگرآفرین باشند.زمین پیمایی، هم در ادبیات دینی ( فسیرو فی الارض ... ) و هم درعرف ملی و بین المللی، جایگاه خا صی را برای خود رقم زده که تا بهانه ی رقم خوردن این مقال شده است. استان سمنان را شاید بتوان نسبت به سایر استانهای کشور وجه تمایزی بسیار ویژه به لحاظ اکوتوریستی قلمداد نمود. از ضلع جنوب به کویر و از سوی شمال به ارتفاعات البرز متنهی می شود. همین تنوع آب و هوا واجد امتیاز شده ا ست تا گزینش پشتکوه از توابع شهر ستان مهدی شهر بعنوان بهترین ژئوپارک استان، مصداقی شود برای همه زمین پیمایان. برای جبران مهاجرت بی وقفه که در دهه 60 و 70 به جهت عدم توسـعه پذیری اقتصـاد خانواده، به فرسـوده شـدن بافت کالبدی روستاها اتفاق افتاد، که اینبار مشخصا با احیاء صنعت زمین پیمایی در منطقه، میتوان به احیاء بافت های فرسوده با محیط قابل زیســت مجدد و پایدار را هموار ســاخت، چرا که معرفی اســتعداد و ظرفیت طبیعی و نیز فرهنگ تاریخی منطقه، اقبال حضـــورمندانه اهالی ذوق را در پی خواهد داشـــت. این مقاله تلاش آن دارد تا ضـــمن حفظ هویت ذاتی منطقه، ویژگیهای زمین شــناختی و ژئومورفولوژیکی، طبیعت را صــورت و پیشــانی پدیده گردشــگری بنگارد. روش تحقیق، توصــیفی – تحلیلی اســت که گردآوری اطلاعات از طریق پیمایشی صورت پذیرفته است .

Keywords:

زمین پیمایی , ژئومورفولوژی , گردشگری , پشتکوه , بافتهای فرسوده