بررسی برخی شاخصه های اندیشة عرفانی در بارة «نماز» بر اساس منتخبی از حکایت های تعلیمی

آثار تعلیمی در ادبیّات عرفانی، مشحون از حکایت­هایی است که معانی و حکمت­هایی را در قالب گزارش و روایت بیان داشته­است. این حکایت­ها گرچه بهترین راهنمای سیر و سلوک است، شاخصه­های اندیشه­های عرفانی را نیز در خود جای داده­است. از جملة این اندیشه­ها که در قالب داستان نقل شده­است، تأملاتی است که عارفان در باب یکی از ارکان عمدة شریعت یعنی نماز بیان کرده­اند. این پژوهش که مبتنی بر مطالعة کتابخانه­ای و مستند به داده­های نظری است، به روش توصیفی تدوین شده­است و پس از نگاهی گذرا به ادبیّات داستانی در حوزة آثار عرفانی و ضرورت تعلیم دهی آن، به ذکر نمونه­هایی موفّق و شاخص از حکایت­های تعلیمی با موضوع نماز پرداخته­است. نتایج تحلیل این نمونه­ها نشان می­دهد که مهمترین شاخصه­های اندیشه­های عرفانی از جمله رویکرد حداکثری عارفان به دین، عبادت عاشقانه، ترک خودبینی و احساس نیاز به خدا، پرهیز از دینداری عادتیِ عوام گرایانه در خلال این حکایات، قابل تشخیص است.

Keywords:

«عرفان» , «نماز» , «ادبیّات تعلیمی» , «حکایت»