مدیریت ریسک و نقش آن در تاب آوری سازمان با تمرکز بر استانداردهای ایزو 31000 و 31010

رکود اقت صادی، تحولات سیاسی، مخاطرات محیطی و مسائل گسترده اجتماعی می توانند بر محیط درونی سازمان ها تاثیر گذاشته و در نتیجه بقای سازمان ها و توانایی حفظ و ارتقای عملکرد آن ها را در بلند مدت آسیب پذیر نمایند. بنابراین سازمان باید بتواند ضمن ایجاد توازن در مدیریت منافع مالی، اجتماعی و زیست محیطی ذی نفعان، در برابر مخاطرات تاب آوری داشته باشد. تاب آوری سازمانی به عنوان یکی از موضوعات مورد توجه و مولد مزیت رقابتی در سال های اخیر بوده و به مفهوم قابلیت سازمان برای کاهش مخاطرات پیشِ رو و کاهش اثرات آن می باشد به نحوی که اختلالات و تاثیرات نامطلوب احتمالی را به حداقل برساند. سازمان های تاب آور قادر هستند بحران ها را با هزینه های کم تر پشت سر گذاشته و نرخ بازگشت به نقطه اولیه آن ها کوتاه تر است. در این مقاله مروری ابتدا به تعریف مباحث تاب آوری ساازمانی و نقش مدیریت ریسک به عنوان یکی از مهم ترین مولفه های موثر پرداخته شده است. تقویت مدیریت ریسک مشخصاً منجر به ارتقای سطح تاب آوری من جمله ازطریق افزایش سطح چابکی سازمان خواهد گردید. بنابراین سیستم باید ضمن شناسایی و درک صحیح مخاطرات و المان های آسیب پذیر سازمانی، مدیریت ریسک را تقویت و سطح ریسک ها، همچنین سطح مواجهه مخاطرات و المان های آسیب پذیر را کاهش و آمادگی خود در برابر مخاطرات را افزایش دهد. در ادامه، با نگاهی بر الزامات مدیریت ریسک بر مبنای استاندارد راهنمای ایزو 31000 ویرایش 2018 ، تکنیک های ارائه شده ارزیابی ریسک در سند ایزو 31010 مطابق آخرین تغییرات انتشار یافته آن در سال 2019 توسط سازمان بین المللی استاندارد، بررسی و کاربرد آن به منظور شناسایی و ارزیابی صحیح ریسک های سازمان و با هدف تقویت تاب آوری سازمانی پیشنهاد گردیده است.

Keywords:

تاب آوری سازمانی , مدیریت ریسک , عدم قطعیت