بررسی بازی چوگان در اشعار و متون ادبی فارسی و نمود آن در نگاره های ایرانی

آثار ادبی ایران آیینه اندیشه ها، باورها، هنرمندی ها و عظمت روحی و معنوی ملتی است که از دیرباز تاکنون با بالندگی و شکوفایی از گذرگاه حادثه ها و خطرها گذشته و به امروز رسیده است .سازه های هویت ملی ضروریست ،یکی از عناصر هویت ساز ادبیات است ،که در فرهنگ ایران زمین سابقه درخشانی دارد. ادبیات فارسی آیینه تمام نمای فرهنگ و آداب و رسوم این سرزمین است .یکی از موضوعات مورد توجه شاعران ادوار مختلف شعر فارسی، بازی های سنتی نظیر چوگان است. چوگان از بازی_ ورزش های کهن ایرانی امروز به ورزشی جهانی تبدیل شده است .این رشته به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان به بازی شاهان معروف است. نام چوگان از نام چوبی که درآن استفاده میشود ،برگرفته شده است. چوگان از نخستین نگاره های شاهنامه تا هنر امروز نقش پررنگی داشته است و این به خوبی جایگاه این ورزش را در فرهنگ ایران نشان میدهد. اثبات ایرانی بودن چوگان تنها محدود به آثار هنری و تصویری نمی شود بلکه نمونه های بسیاری از آن در عرصه های فرهنگی مثل ادبیات ایران نیز قابل مشاهده است، در این پژوهش با اتخاذ رویکردی متفاوت ورزش چوگان به نحوه بازنمایی این بازی در ادبیات ونیز در نگاره های ایرانی پرداخته میشود.

Keywords:

فرهنگ ایران , ادبیات فارسی , چوگان , ورزش , نگاره های شاهنامه ها