چگونگی نمایش شخصیت زن در اشعار کلاسیک فارسی

زن به عنوان نیمی از جامعه ی انسانی در پژوهشهای نوین، جایگاهی ویژه دارد. نظر به دگرگونی عمده ای که در نگرش به این عنصر برجسته ی اجتماعی در عصر حاضر به وجود آمده، مطالعه ی دیدگاه های طبقات گوناگون جامعه در خصوص زن برای شناخت جامع و دقیق تر او امری ضروری است. صوفیه و عرفا به دلیل جایگاهی والا و مثبت که در میان طبقات جامعه دارند، دیدگاهشان از اهمیتی ویژه برخوردار است.بیشتر شعرا و نویسندگان ادبیات ایران و جهان مرد بوده اند، به همین دلیل تفکر مرد سالارانه بر نوشته های آنان سایه افکنده است. اینان به نوعی زنان را مورد ظلم و تحقیر قرار داده اند یا حقوق آنان را نادیده گرفته اند.در این پژوهش با استفاده روش تحلیلی و توصیفی به بررسی چگونگی نمایش شخصیت زن در اشعار کلاسیک فارسی پرداختیم و دریافتیم.که برخورد همه شاعران و ادبای ایران زمین با موضوع زن و جایگاه و حقوق او هرگز یکسان نیست و بین شعرای مختلف در زمانها و مکان های گوناگون در این خصوص تفاوت وجود دارد. به عنوان مثال بیشتر زنان در شاهنامه فردوسی نمونه ی بارز زن تمام عیار هستند، که در عین برخورداری از فرزانگی، بزرگ منشی و حتی دلیری از جوهر زنانه به نحو سرشار نیز بهره مندند. مولانا با نگرشی عرفانی هم از باب تاثیر عشق در درک درست رهرو راه حق و نیل به بارگاه دوست و هم از منظر شرافت آدمی به تقوی و پاکیزگی باطنش چنان ارزشی برای زن قایل است که بارها مریدان را به پاسداشت حرمت حق و رعایت شان زن فرا میخواند.

Keywords:

ادبیات فارسی , جنسیت , شخصیت زن , اشعار کلاسیک فارسی