تقابل اصل علنی بودن دادرسی و حریم خصوصی متهم در حقوق کیفری ایران

دادرسی عادلانه خود متضمن اصول مختلفی است. مهمترین این اصول، اصل علنی بودن دادرسی کیفری است. از علنی بودن دادرسی به منزله یکی از شاخصهای مهم دادرسی عادلانه در اسناد جهانی و منطقه ای حقوق بشر یاد شده است. عدول از اصل علنی بودن دادرسی، جز در موارد مطرح در قانون که تنها در شرایط دموکراتیک و در نتیجه موازنه منافع و ارزشهای متعارض تجویز میشود، نقض اصول دادرسی منصفانه و نادیده گرفتن حقوق اسلامی افراد تلقی میشود. اما دادرسی علنی در تحقق دادرسی عادلانه با موانع مختلفی در تقابل است. یکی از این موارد تقابل با حریم خصوصی افراد است. مسئله اصلی که این تحقیق به دنبال پاسخ به آن است اینکه در اجرای علنی محاکمات، حریم خصوصی افراد از چه جایگاهی برخوردار است و اینکه تقابل علنی بودن دادرسی با حریم خصوصی افراد چگونه قابل تبیین است. یافته های تحقیق نشان از آن دارد که، محاکمات عادی شرط علنی برگزار شدن محاکمات این است که موضوع دعوی، منافی عفت و برخلاف اخلاق حسنه نباشد. اگر چه اصل علنی بودن دادرسی به عنوان تضمینی برای قضای شایسته شمرده میشود، در عین حال باید پذیرفت که حفظ اسرار متهمان، در بعضی امور می بایست یا بهتر است مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

اصل , علنی بودن , حریم خصوصی , متهم , حقوق کیفری ایران.