بررسی و تحلیل رمان سفر دولت آبادی از منظر روایت شناسی براساس نظریه ژرارژنت

روایت شناسی ژنت بی تردید جامع ترین و پرکاربردترین رویکرد است. تقریباً هیچ جنبه ای از روایت نیست کهژنت اصطلاحی برای آن ابداع نکرده و نکوشیده باشد به طرزی نظام مند آن را تبیین کند. ژنت این نظریه را درسال 1792 در کتاب خود با عنوان گفتار روایی: رساله ای در باب روش مطرح کرد و آن را در تحلیلی مشروح ازرمان معروف در جست و جوی زمان از دست رفته، نوشته ی مارسل پروست، به برد.داستان «سفر» نوشته محمود دولت آبادی، که در سال 1345 نوشته شده است. سبک نوشتاری داستان ماننددیگر آثارش واقع گرایی است که به بیان تمام و کمال واقعیت یک ماجرا می پردازد. این اثر دارای توصیفاتیبسیار دقیق و جزئی نگر از اشخاص و مکان ها و ... است و مفاهیمی همچون فقر، سادگی، صبر و قناعت در ایناثر مانند دیگر آثار نویسنده مشهود است. روش کار در این مقاله تحلیلی، و داده هایش با روش کتابخانه ای ومطالعه گردآوری شده است براساس نقد روایت شناسی ژنت بر رمان سفر، همه عناصر روایت شناسی تحلیل شدو این نتیجه حاصل آمد که در این رمان، راوی، برون رویداد است، داستان توالی زمانی دارد، روایتگری پسا رویداداست و ضرباهنگ کند، بسامد، یکبار گویی واقعه یکبار رخ داده شده است و رمان کانونی سازی بیرونی دارد.

Keywords:

رمان سفر , راوی برون رویداد , تطویل و وقفه , دیرش , بسامد , کانونی سازی روایت