ساخت تنزیهی ـ تشبیهی شناخت خداوند در دیباچة شاهنامه
Publish place: Textology of Persian literature، Vol: 9، Issue: 1
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 216
This Paper With 16 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_RPLL-9-1_006
تاریخ نمایه سازی: 1 اردیبهشت 1400
Abstract:
تنزیه و تشبیه، یکی از مباحثی است که پیوسته متکلّمان به آن توجّه داشتهاند. تنزیه، منزّهدانستن خداوند از هر گونه صفت انسانی و تشبیه، نسبتدادن ویژگیهای مردمان به آفریدگار است. فردوسی در مقام تنزیه، به تعبیر نگارنده، یزدان را «خداوندِ نام» میگوید که تنها نامی از آن در میان است و در مرتبة تشبیه، او را «خداوندِ جای» مینامد؛ یعنی همان مقام شکلگیری آفرینش که مظاهر اسماء و صفات خدا در هستی گام مینهد و به این سان آفریدگار، توصیفپذیر میشود. آن چنان که از برخی متون پهلوی زردشتی، متنهای مانوی و تفکّر شیعیان اسماعیلی نیز برمیآید، یزدان پیش از آفرینش، تنها نام است؛ اما پس از آفرینش دارندۀ جای میشود که شناسایی او را ممکن میکند. فردوسی همچنین در مصراع: «ز نام و نشان و گمان بـرتـر است» به راه تنزیه میرود؛ ولی در مصراع پس از آن: «نگارندة برشده گوهر است» با تشبیه، یزدان را نگارگر یا نقّاش میخواند و به این گونه، تنزیه و تشبیه را همراه میکند که این دیدگاه از اندیشههای شیعی و باورهای باستانی او برخاسته است.
Authors
حمیررضا اردستانی رستمی
دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :