رویکردهای فقه اسلامی، حقوق مدنی ایران و اسناد بین المللی به خشونت های تأدیبی علیه کودکان

کودکان یکی از گروه های انسانی آسیب پذیر هستند که باید همواره مشمول رویکردهای حمایتی نظامهـای حقـوقی قـرار گیرنـد. ایـن پـژوهش کـه بـا روش توصیفی-تحلیلی نگاشته شده، درصدد است تا رویکردهای حقوقی را نسبت به خشونتهـای تـأدیبی علیـه کودکـان مطالعـه کنـد. در آمـوزه هـای اسلامی و نیز حقوق عرفی، تأدیب کودکان اهمیت بسیاری داشته و یکی از بنیادیترین رسالت های والـدین و نیـز کنشـگران آموزشـی شـناخته مـیشـود. اسناد بین المللی عنوان کودک را به همه افراد زیر 18 سال اطلاق میکنند. در فقه کسانی که به بلوغ شرعی نرسیده اند و در حقوق ایران، پسـران زیـر 15 و دختران زیر 9 سال قمری کودک خوانده میشوند. تأدیب در آموزه های فقهی و حقوقی به دو معنای تربیت و نیز تعزیر به کار رفته است. خشـونت یکـی از مهمترین کژکارکردهای انسانی است و به گونه های جسمانی، روانی، اجتماعی و...تقسیم میشود. تنبیه های جسمانی، روانـی و نیـز سوءاسـتفاده جنسـی در شمار مهمترین مصادیق خشونت تأدیبی علیه کودکان قرار دارد. خشونت تأدیبی میتواند به نقض حقوق بنیادین کودکان همانند حق بـر حیـات، حـق بر سلامت، حق بر کیفیت زندگی و...بیانجامد.

Keywords:

کودک , تأدیب , خشونتهای تأدیبی , فقه , نظام حقوقی