اثربخشی مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد راه حل مدار بر ارتقا تابآوری نوجوانان

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی گروهی راهحل مدار بر ارتقای تابآوری نوجوانان انجام گردید. این مطالعه به روش شبه آزمایشی (پیشآزمون و پسآزمون) بر روی گروه کنترل و آزمایش انجام شد. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول میباشد که اسامی آنها در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ در مدرسه ایران به ثبت رسیده است. برای نمونهگیری تمامی محصلین آن مقطع ازنظر تابآوری بررسی شدند. سپس ۳۰ نفر که میانگین تابآوری پایینتر و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند تصادفی در دو گروه کنترل (۱۵ نفر) و آزمایش (۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش ۸ جلسه مداخله موردنظر را دریافت نمود. جلسات بهصورت هفتگی (۱.۵ ساعت) برگزار شد. در طی آموزش گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکرد. بعد از پایان جلسات پسآزمون (پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون) روی گروههای آموزش و کنترل اجرا درآمد و یک ماه بعد آزمون پیگیری از دو گروه انجام گردید. در تحلیل دادهها از آمار توصیفی- استنباطی استفاده شد. نتایج بیانگر افزایش مقادیر میانگین در نمرات گروه آزمایش در تابآوری و ابعاد آن بود و تفاوت معناداری را نسبت به گروه کنترل نشان داد. بنابراین مداخله مددکاری اجتماعی گروهی راهحل مدار از سودمندی بالینی در ارتقای تابآوری در دختران نوجوان برخوردار است.

Keywords:

تاب آوری , دختران نوجوان , مداخله راهحل مدار , مددکاری اجتماعی گروهی