نقش و تاثیر فضای پیاده راه های شهری در ارتقا نشاط و سرزندگی فضاهای شهری (نمونه موردی خیابان ارم در شیراز)

در سال های اخیر به دنبال گسترش بی رویه شهرها و اهمیت و نقش روزافزون اتومبیل در شهر، به تدریج نقش عابر پیاده در فضاهای شهری کمرنگ شده است. این امر سبب کاهش شور و نشاط و سرزندگی فضاهای عمومی و کاهش فضایی مناسب برای ایجاد تعاملات اجتماعی در شهرشده است. به دنبال ایجاد سرزندگی بیشتر و تبدیل سکونت گاه های شهری به شهرهای انسان محور، بسیاری از شهرها فضاهای بدون وسیله نقلیهای به نام «پیاده راه» ساختند. پژوهش حاضر به دنبال تحلیل نقش پیاده راه در خیابان ارم شیراز به منزله فضای عمومی در سرزندگی فضایشهری است. برای جمع آوری داده ها و تجزیه وتحلیل آن ها روش توصیفی تحلیلی به کار گرفته شد. جامعه آماری تحقیق تمام افرادی است کهدر محدوده پیاده راه حضور دارند. پس از انتخاب نمونه تعداد مورد نظر پرسشنامه در محدوده پیاده راه و در میان استفاده کنندگان، ساکنان اطرافآن منطقه و بازدیدکنندگان از فضا توزیع و نتایج آن با استفاده از نرم افزار SPLS تجزیه و تحلیل خواهد شد.در این پژوهش با هدف سنجش وضعیت سرزندگی پیاده راههای شهری و با روش توصیفی تحلیلی، پیاده راه ارم شهر شیراز بررسی شده است. دراین راستا، مدل مفهومی پژوهش با چهار معیار (کاربری و فعالیت، کالبدی، دسترسی و ارتباطات، اقلیمی و زیست محیطی) و ۱۶ شاخص تدوینشد. پس از انتخاب نمونه تعداد ۹۶ پرسشنامه در محدوده پیاده راه و در میان افراد محلی، ساکنان اطراف و بازدیدکنندگان از فضا توزیع و نتایجآن با استفاده از نرم افزار SPLS تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان می دهد پیاده راه ارم با توجه به کارکرد و ساختار کنونی خود نتوانسته موجبسرزندگی محیط شود و در ایجاد فضایی برای تداوم حضور عابران و فعالیت های انسانی ناموفق بوده است، زیرا میزان اثرگذاری هرکدام از ابعادپیاده راه به حدی نبوده است که در کنار سایر عوامل بتواند موجب سرزندگی محیط شود.

Keywords:

پیاده راه , سرزندگی , شهر شیراز , فضاهای عمومی