بررسی رابطه رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران بود. روش پژوهش: این پژوهش از حیث هدف، یک پژوهش کاربردی با رویکرد کمی و از لحاظ رابطه بین متغیرها از نوع پژوهش های همبستگی محسوب می شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران بود(۸۰۱ N=). نمونه آماری به صورت تصادفی طبقه ای و با استفاده از جدول کرجسی مورگان از بین جامعه ی آماری انتخاب شد. ابزار اندازه گیری برای این پژوهش شامل پرسشنامه رهبری تحول آفرین باس و آولیو(۲۰۰۰) و رهبری تحول آفرین برنارد بس (۱۹۶۵)، پرسشنامه خلاقیت تورنس (۱۹۵۲) و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی(MSLQ) پنتریج و دی گروت (۱۹۹۲) بود. روایی پرسشنامه با توجه به نظر اساتید متخصص مورد تایید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ در تمامی متغیرهای پرسشنامه بیشتر از ۸/۰ بدست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss انجام شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین مقدار ضریب تعیین(۴۶۸/۰r۲ =) حاصل از مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد که ۴۶ درصد از واریانس یادگیری خودتنظیمی بوسیله رهبری تحولی و خلاقیت تبیین می شود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق می توان به این نتیجه رسید که با استفاده از سبک رهبری تحول آفرین و با بهره گیری از برنامه های آموزشی در دانشگاه می توان نقش چشمگیری در ارتقا خلاقیت کارکنان دانشگاه داشت و در نتیجه آن، جو مناسبی برای رسیدن به مقاصدآموزشی، علمی و فرهنگی در دانشگاه وجود آورد.

Keywords:

رهبری تحول آفرین , خلاقیت , یادگیری خودتنظیمی , کارکنان , دانشگاه آزاد اسلامی