به کارگیری بیومیمیکری در جهت توسعه پایدار شهرها

ادغام درک عملکرد جهان زنده و نقش اکوسیستم در معماری و شهرسازی گامی به سوی ایجاد و تکامل شهرهایی است که اساسا پایدار و به طور بالقوه احیا کننده هستند. این پژوهش سعی در ترجمه دانش بوم شناسی به روش های عملی در طراحی محیط انسان ساخت دارد که می توانند پشتیبان طراحی و توسعه پایدار شهرها باشند. این روش ها بر پایه واکاوی و بررسی عمیق سیستم های طبیعی و الهام از فرایندهای موثر آنها به دست آمده اند. پژوهش حاضر در سه فاز انجام شده است. فاز اول به تبیین مفاهیم بیومیمیکری و ادبیات تخصصی این حوزه می پردازد. در فاز دوم ترجمه مفاهیم بیومیمیکری به حوزه طراحی محیط انسان ساخت بر اساس رویکردهای طراحی مورد بررسی قرارگرفته است. درنهایت در فاز سوم، چرخه پایداری اصول زندگی که توسط بنیاد بیومیمیکری معرفی شده به عنوان راهنمای تبیین راهبردهای بیومیمیکری در طراحی پایدار استفاده شده است. راهبردهای یازده گانه استخراج شده در محورهای سه گانه پایداری بسط یافته که نشان دهنده پتانسیل بیومیمیکری برای هدایت رویکردهای توسعه پایدار شهرها در آینده است. این پژوهش بین رشته ای سعی در ایجاد زبان مشترک بین حوزه های بوم شناسی و طراحی داشته و نقطه آغاز مسیری است که می تواند تضمین کننده توسعه پایدار شهرهای آینده باشد.

Keywords:

بیومیمیکری , توسعه پایدار , اکوسیستم , محیط انسان ساخت