پتانسیل سنجی آموزش کارگاهی در نظام آموزش معماری ایران با تاکید بر تجارب موفق مدرسه باهاوس

آموزش نوین معماری در ایران پیشینه ای بیش از هشتاد سال دارد و با وجود سه دانشکده ی معماری در عصر پهلوی، با هدف توسعه ی کمی، در دوران پس از انقلاب، در اغلب دانشگاه های کشور اعم از دولتی، آزاد اسلامی، پردیس، مجازی، پیام نور و موسسات آموزش عالی، رشته معماری تدریس می شود. اما عدم وجود یک شیوه ی آموزشی متناسب و همه جانبه نگر از بزرگ ترین معضلات نظام آموزشی معماری موجود در ایران است. که البته امکانات نارسا، تجارب ناکافی نیروهای انسانی متخصص و انگیزه های نامتناسب دانشجویان را نیز میتوان به مشکلات مذکور افزود. مدرسه باهاوس به عنوان یکی از تاثیرگذارترین مدارس معماری در دوره ی معاصر، نقش مهمی در پرورش نسل جدید معماران مدرن و توسعه ی سبک های آن ها داشته است. اساتید، روش آموزشی و فضاهای درسی از مهمترین ویژگی های نظام آموزشی باهاوس است. این مدرسه کانون ای بوده که ضمن گردهم آیی بزرگ ترین متخصصین، هنرمندان و معماران جهان در آن، امکان تعامل، انتقال تجارب و رقابت های علمی هنری در آن برای دانشجویان علم و هنر فراهم شده بود. در این نوشتار سعی شده تا امکان متناسب سازی و به روزرسانی ساختارهای آموزش عملی کارگاهی در دانشکده های معماری ایران با تاثیر از ساختارهای آموزش معماری در مدرسه ی باهاوس به عنوان یکی از مدارس موفق معماری، مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله از شیوه ی تحقیقی توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه های تخصصی و عمومی و سایت های اینترنتی و نشریه های مرتبط با موضوع انجام شده است.

Keywords:

مدرسه باهاوس , آموزش معماری , آموزش کارگاهی , معماری معاصر