اثربخشی واقعیت درمانی بر تاب آوری دانش آموزان نابینا و کم بینا

هدف از این پژوهش، تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر تاب آوری دانش آموزان نابینا و کم بینا بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. در این مطالعه آزمایشی، از جامعه آماری که شامل دانش آموزان نابینا و کم بینا شهر تهران بودند، تعداد ۳۰ نفر مرد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به پرسشنامه تاب آوری کانرBدیویدسون (CD_RSC) پاسخ دادند. پس از اجرای پرسشنامه ها، آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش، به مدت ۸ جلسه تحت مداخله با رویکرد مبتنی بر واقعیت درمانی گلاسر قرار گرفتند. طی این مدت، مداخله ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. پس از پایان مداخله، میزان (تاب آوری) هر دو گروه، مجددا مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پژوهش، از روش آماری تجزیه و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نشان میدهد که اثر آموزش واقعیت درمانی گروهی بر تاب آوری، پس از نمرات میانگین های دو گروه بر اساس نمره پیشآزمون و پس آزمون، از لحاظ آماری معنادار می باشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت آموزش واقعیت درمانی بر تاب آوری دانش آموزان نابینا و کم بینا تاثیر دارد.

Keywords:

واقعیت درمانی , تاب آوری , دانش آموزان نابینا و کم بینا.